De auteur schetst eerst kort het zware weer in de Nederlandse pensioenpolder alsmede de huidige deadlock tussen de overheid en de pensioenwereld. Om uit deze impasse te geraken moeten de verantwoordelijkheden van overheid en sociale partners helder zijn: de sociale partners zijn verantwoordelijk voor het pensioencontract. Vervolgens wordt een duivelse driehoek beschreven die de sociale partners parten speelt bij het expliciteren van pensioencontracten. Daarna presenteert de auteur twee manieren waarop de pensioenleeftijd deze duivelse driehoek onschadelijk kan maken. Houdbare solidariteit met kwetsbare ouderen wordt zo verzoend met een sterke, dynamische kenniseconomie waarin menselijk kapitaal beter wordt onderhouden en mensen risico’s aankunnen.