Met het werk van Meyer, Rachman, Foa en Emmelkamp is een belangrijke ontwikkeling op gang gekomen met betrekking tot de behandeling van parienten met een dwangneurose. Maakte het in het verleden niet zoveel uit op welke manier deze parienten behandeld werden, de laatste jaren is het vast komen te staan dat een behandeling gebaseerd op de gedragstherapeutische principes van exposure en responspreventie de behandelingsresultaten aanmerkelijk heeft verbeterd. Bovendien is gebleken dat deze resultaten die eerst in een klinische setting werden bereikt, niet verschilden van die van een poliklinisch uitgevoerde behandeling,. In deze studie wordt in het eerste gedeelte aandacht gegeven aan de praktijk van dergelijke poliklinisch uitgevoerde behandelingen. Met behulp van de principes uit de directieve therapie worden de exposure en responspreventie dusdanig aangeboden dat de parient zo gemotiveerd mogelijk de behandelprogramma's gaat uitvoeren. Dat betekent dat de eerste doelstelling - de patient maximaal motiveren - gevolgd kan worden door een behandelplan met exposure en responspreventie, uitgevoerd door de parient zelf, zonder externe controle. De problemen die een dergelijke behandeling met zich meebrengt, worden uitvoerig besproken. In het tweede deel wordt onderzocht of de behandeling effectief is. Vervolgens wordt gekeken of de parienten die baat hebben bij de behandeling verschillen van hen die geen baat hebben. Dit met als doel variabelen op te sporen waarmee het mogelijk wordt van te voren uitspraken te doen of een bepaalde patient wel of geen baat zal hebben bij de behandeling,. Wanneer patienten die geen baat zullen hebben van de hier gepresenteerde behandeling van te vorren op te sporen zijn, zullen deze parienten anders behandeld moeten worden. Aldus zal mogelijk een bijdrage geleverd kunnen worden om het aantal mislukte behandelingen te verkleinen. Tot slot: wanneer gesproken wordt over dwangneurose, wordt bedoeld dat de diagnose gesteld is overeenkomstig de criteria van D.S.M.-III. Bij de behandeling gaat het steeds om behandeling van de stoornissen die op As I van de D.S.M.-III-classificatie worden weergegeven

, , ,
J.H. Thiel
Erasmus University Rotterdam
hdl.handle.net/1765/38634
Erasmus MC: University Medical Center Rotterdam

Hoogduin, C. (1985, July 3). Mislukking en succes bij de ambulante behandeling van dwangneurose. Retrieved from http://hdl.handle.net/1765/38634