Een nieuwe Muchembled?

Abstract

Het is opvallend dat met de toenemende mondialisering en de groeiende interesse in wereldgeschiedenis tegelijkertijd de aandacht voor niet-Engelstalige geschiedschrijving daalt. Michel Nassiet’s sociale geschiedenis van interpersoonlijk geweld in het vroegmoderne Frankrijk maakt duidelijk dat een dergelijke monolinguïstische wetenschap tot een verschraling van de wetenschappelijke kennis kan leiden. Die blindheid voor anderstalige literatuur is overigens geen Angelsaksisch voorrecht, want in de literatuurlijst van Nassiet vallen meteen een aantal hiaten op. Zo verwijst hij slechts naar één publicatie van Pieter Spierenburg, terwijl andere belangrijke Engelstalige auteurs zoals Richard McMahon, Steven Pinker, Randolph Roth en James Sharpe niet eens worden genoemd. Dat is uiteraard jammer, maar het zorgt er ook voor dat Nassiet de lezer een fris perspectief biedt op de geschiedenis van interpersoonlijk geweld in Europa. Met deze studie van interpersoonlijk geweld doorheen de vroegmoderne periode op basis van remissiebrieven begeeft Nassiet zich in de voetsporen van Robert Muchembled, maar in tegenstelling tot deze laatste verklaart hij de langetermijndaling van geweld niet aan de hand van Nobert Elias’ civilisatiemodel.