Samenwerking tussen huisartsen en praktijkverpleegkundigen: het belang van visie, gedeelde verantwoordelijkheid en het vastleggen van afspraken. Toegeleiding in de Medische Opvang Asielzoekers

Sinds 2000 worden asielzoekers door praktijkverpleegkundigen van de Medische Opvang Asielzoekers (MOA) voor diagnostiek en behandeling 'toegeleid' naar reguliere huisartsen. Hierbij beoordeelt de praktijkverpleegkundige of de hulpvraag van de asielzoeker zogenaamde zelfzorg betreft of dat de asielzoeker doorverwezen moet worden naar de huisarts. Om te onderzoeken hoe de samenwerking in de toegeleiding verloopt en welke factoren hierop van invloed zijn, is een survey verricht onder huisartsen die zorg verlenen aan asielzoekers (N=342) en praktijkverpleegkundigen van de MOA (N=332). De samenwerking is geoperationaliseerd in termen van de hoeveelheid werkafspraken en besprekingen, en de waardering voor de samenwerking. Factoren die de samenwerking naar verwachting beïnvloeden zijn de lokale context, het draagvlak onder huisartsen en praktijkverpleegkundigen en hun persoonsgebonden kenmerken. Uit dit onderzoek komt naar voren dat huisartsen en praktijkverpleegkundigen gemiddeld drie (overwegend mondelinge) werkafspraken hebben, dat 80% van beide groepen een patiëntenbespreking houdt en dat zij de samenwerking gemiddeld beoordelen met een 4 op een vijfpuntsschaal van heel slecht (1) tot heel goed (5). Echter, een groot deel van de huisartsen en praktijkverpleegkundigen, die als koppel samenwerken op dezelfde lokatie, verschillen van mening over de inhoud en vorm van de afspraken. Hoewel de toegeleiding beschouwd wordt als een gedelegeerde taak, zien veel huisartsen zichzelf niet als eindverantwoordelijke. Multiple lineaire regressie toonde aan dat een gedeelde visie op de toegeleiding en een betere informatievoorziening naar de huisartsen de samenwerking bevordert. Praktijkverpleegkundigen waarderen de samenwerking beter indien werkafspraken en overleg met de huisarts duidelijk zijn vastgelegd.