De TRH-test tijdens de behandeling van schildklierziekten : dynamische veranderingen van de door TRH gestimuleerde TSH-afgifte

Na de opheldering van de structuurformule van het TRH, ongeveer gelijktijdig door Schally en door Guillemin en medewerkers in 1969, en na het beschikbaar komen van TRH in synthetische vorm, is het TRH veelvuldig toegepast bij de diagnostiek van schildklier- en hypophyseziekten. Tijdens de TRH-test wordt intraveneus, intramusculair of oraal TRH toegediend, waarna in het serum het TSH-gehalte bepaald wordt. De interpretatie van de TRH-stimulatietest berust op de volgende principes: het TRH stimuleert de TSHafgifte uit de thyreotrope cel in de hypophyse. De schildklierhormonen (T 3 enT 4) remmen de TSH-secretie en -synthese. Bij normale schildklierhormoonspiegels stijgt het TSH na TRH-stimulatie. Tijdens hyperthyreoïdie is de TSH-response op TRH afwezig tengevolge van de verhoogde schildklierhormoonspiegels. Bij de primaire hypothyreoïdie zijn de schildklierhormoonspiegels verlaagd, waardoor de ongestimuleerde TSH-spiegels verhoogd zijn en de TSH-response op TRH in vergelijking met de euthyreoïdie verhoogd is. Indien de hypophyse volledig gedestrueerd is door b.v. een tumor, zal er geen TSH-response op TRH kunnen optreden. Over het algemeen wordt gesteld, dat de remmende terugkoppeling van de schildklierhormonen op de TSH-secretie op het niveau van de hypophyse plaatsvindt. Er zijn evenwel aanwijzingen, dat er ook een terugkoppeling op het niveau van de hypothalamus plaatsvindt, waarbij nog geen zekerheid bestaat of deze stimulerend of remmend is (Hoofdstuk I:4: 1).