Erythropoietine : enkele aspecten van de humorale regulatie van de erythropoiese

De regulatie van de erythropoiese verloopt in belangrijke mate via een humorale regulator. Deze wordt erythropoietine genoemd, en heeft een specifieke stimulerende werking op de erythropoiese, waarschiinliik in hoofdzaak door de inductie van erythroide differentiatie in een niet geîdentificeerde primitieve hemopoietische cel. Bii de productie van erythropoietine speelt de nier een niet volledig opgehelderde rol. Het hormoon gedraagt zich in serum en urine als een glycoproteïne waarvan de relatieve molecuulmassa ongeveer 30.000 bedraagt. De veronderstelling dat een humorale factor de erythropoiese stimuleert werd in 1906 voor de eerste maal geformuleerd. Enkele jaren na de definiëring van een hormoon door Bayliss en Sterling (1902) concludeerden Carnet en Deflandre (1906a, b) uit een reeks experimenten tot het bestaan van een dergelijke factor, die zij hemopoietine noemden. Ze bestudeerden het effect van intraveneuze toediening van serum van gebloede konijnen bii normale konijnen: " ... Dans un de nos cos, par exemple, un lapin neuf, dont Ie song comprenait, d 1 une façon assez constante, 5 millions et demi d 1 hématies par millimètre cube, après avoir reçu, en injection intraveneuse, 9 cm3 de sérum (recueil I i, chez un autre lap in, 20 heures après une saignée de 30 cm3)r eut une hyperglobulie telle que le nombre des hématies atteignait 8 millions Ie lendema in, plus de 9 millions Ie surlendemain, près de 12 millions Ie trais- Ieme jour, . . . Dit verbazend grote effect kan zeker niet zijn veroorzaakt door erythropoietine, terwijl hun bevinding, dat de serumfactor bij verwarming tot 56°C werd geïnactiveerd, niet tot de thans bekende eigenschappen van erythropoietine behoort. Hun derde conclusie, dat de stimulerende activiteit van het serum 20 uur na de bloeding maximaal is, stemt echter wel ongeveer overeen met latere onderzoekingen.