Oogbewegingen in drie dimensies bij het konijn onder passieve en actieve omstandigheden

De reflexen stabilisatie van die de verantwoordelijk zijn ogen in de ruimte voor: de zijn sedert tientallen jaren uitvoerig onderzocht. Doordat. het konijn in gefixeerde toestand zelden spontane oogbewegingen maakt is dit dier veelvuldig gebruikt voor de bestudering van de optokinetische (OKR) en vestibule-oculaire reflex (VOR). Het meeste onde:r:z.oek heeft zich gericht op de oogbewegingen in het horizontale vlak. Er is weinig bekend over de stabilisatie van de ogen in het verticale en torsie vlak. In dit proefschrift worden de eigenschappen van de VOR bij het konijn in het donker en het licht beschreven in horizontale, verticale en torsie richting. De konijnen werden sinusaidaal geschommeld met een amplitude van 20 graden piek tot piek en frekwenties varierend van 0.008 tot 2 Hz. Bij de registratie van oog- en kopbewegingen is gebruik gemaakt van verticale en horizontale inductiespoelen in een roterend magnetisch veld. De twee oogspoelen waren permanent op het oog geimplanteerd. De stabilisatie van het oog in de ruimte bleek verschillend in het horizontale, verticale en torsie vlak. In het lage frekwentiegebied nam de gain van de VOR in het horizontale vlak sterk af terwijl de fasevoorsprong toenam. Bij schommelingen in het verticale en torsievlak werd in het lage frekwentiegebied een belangrijke bijdrage van de otolieten gevonden. De compensatie is aanzienlijk minder bij de schommelingen om de torsie sagittale as dan bij schommelingen om de sagitale as.. Voor alle drie de vlakken was de compensatie in het licht over het gehele frekwentiegebied min of meer constant. De gains van de compensatoire oogbewegingen in het horizontale, verticale en torsie vlak varieerden respectievelijk van 0.82-0.70, 0.92-0.83 en 0.59-0.65. Ook bij schommelingen om intermediaire assen in het donker bleek in het lage frekwentiegebied een afwezigheid van de compensatie in het horizontale vlak