De meeste incidenten en problemen die het nieuws halen, zijn slechts de symptomen van een dieper liggende, meer fundamentele problematiek. Op de golven van groei, technologische vooruitgang en voortgaande specialisatie leken de bomen tot in de hemel te reiken, maar gaandeweg eroderen de peilers onder onze moderne samenlevingen. Als we niet snel en doortastend aan een duurzaam, lange-termijn alternatief gaan werken is de kans groot dat we langdurig met crises, onrust en chaos te maken gaan krijgen. Crises van ecologisch, economisch en sociale aard. Treurig genoeg is deze urgentie in het politieke en maatschappelijke debat volledig afwezig, terwijl in de samenleving wel degelijk allerlei alternatieven zichtbaar zijn. Juist de partijen aan de linkerkant van het politieke spectrum zouden in de alternatieven een kans moeten zien om in te zetten op een nieuwe vorm van solidariteit. Een solidariteit die niet door de staat afgedwongen, maar vanuit de samenleving zelf georganiseerd, als reactie op de ongrijpbaarheid van de grote crises die over ons heen komen.