Operatieve behandeling van idiopathische scoliose bij het opgroeiend kind volgens de methode van Harrington

De misvorming als gevolg van een ernstige scoliose is niet te maskeren: de kortademigheid, die er vaak mee gepaard gaat, evenmin. Begrijpelijk, dat vanaf en zelfs nog vóór Hippocrates de bultenaar en zijn scoliose onderwerp zijn geweest van studie en poging tot behandeling. De geschiedenis met name van de orthopaedie en de scoliose-behandeling zijn zó met elkaar verweven, dat het embleem van de huidige orthopaedie verzinnebeeld wordt door een scoliose - afgebeeld als een krom gegroeide boom- die weer recht geleid wordt. Alle pogingen ten spijt is eerst werkelijk vooruitgang bij de scoliosebehandeling geboekt sinds ongeveer 1950. Tevoren had Hibbs (1911) de grondslag gelegd voor een betrouwbare dorsale verstijvingstechniek - spondylodese - later uitgewerkt door Risser (1935) en Moe (1972). De explosie van het aantal publicaties over onderzoek naar en behandeling van scoliose sinds de vijftiger jaren is enorm. En zeker niet zonder resultaat. Vanaf de oprichting in 1966 heeft de Scoliosis Research Society (S.R.S.) een niet meer weg te denken invloed gehad op de kennis. die wij thans bezitten over de scoliose. Inspiratie, coördinatie en samenwerking. een vooruitziende blik en een kritisch wetenschappelijke attitude kenmerken het werk van de S.R.S. Van vele vormen van scoliose is thans de oorzaak en het natuurlijk beloop bekend. De behandelingsresultaten zijn spectaculair verbeterd. Vroegtijdige herkenning en preventieve maatregelen wat betreft de ontwikkeling van de scoliose beginnen gemeengoed te worden. Door al deze feiten verandert het patroon van deze afwijking, in zijn klinische vorm althans, duidelijk ten goede. De opmerking van John Moe, oprichter van de S.R.S., gemaakt in 1978 "scoliosis is no Jonger Cinderella of orthopaedic surgery", is niet pathetisch maar nuchter en realistisch. Voorheen waren rachitis en poliomyelitis de voornaamste oorzaken van scoliose. Van alle scoliosen thans, is de idiopathische scoliose het meest voorkomend. Zoals de naam al suggereert, is hier de oorzaak nog niet bekend. Dit wil niet zeggen, dat niets bekend zou zijn over het natuurlijk beloop en de verschijningsvorm ervan; integendeel. De enig zekere behandeling tot nu toe van de ernstige verkrommingen ten gevolge van een idiopathische scoliose is gebaseerd op een operatieve verstijving van die verkromming. De ontwikkeling van het Harrington· instrumentarium (1962) verschafte de operateur voor het eerst de moge· lijkheid om bij deze verstijvingsoperatie ook gebruik te maken van in· wendige correctie en stabiliteit. Het onmiskenbare voordeel voor de pa· tient is vooral gelegen in het feit dat zeer langdurige bedrust postoperatief niet meer nodig bleek en tevens de eindresultaten aanzienlijk beter werden. In het volgende zal ingegaan worden op de idiopathische scoliose bij het opgroeiende kind met name de indicaties tot operatieve behandeling. In het bijzonder zal aandacht besteed worden aan de operatietechniek bestaande uit een dorsale spondylodese met gebruikmaking van het Harringtoninstrumentarium of kortweg gezegd de ''Harrington spondylodese''. Verslag zal gedaan worden van de resultaten van deze techniek op korte en langere termijn aan de hand van gegevens verkregen bij ongeveer honderd zélf behandelde patienten. Aan de hand van spirometrisch longfunctieonderzoek, verricht bij 46 patienten zowel voor als ná de operatie, zal de invloed van de idiopathische scoliose op de longfunctie besproken worden en zal worden nagegaan of er tengevolge van de operatie veranderingen optreden in die longfunctie