Sensemaking in Expatriation: an exploration

Dit onderzoek bestudeert hoe expatriates verstandig gebruik kunnen maken van hun ervaringen met het leven en werken in het buitenland. Het onderzoek dat in dit document beschreven wordt, gaat er van uit dat een expatriation sensemaking model een alternatief biedt voor de lineaire theoretische aanpassingsmodellen (Oberg 1960) die toegepast worden bij de expatriation theorie. In het verleden benadrukte de aanpassingstheorie integratie en zekerheid en het is moeilijk om de gangbaarheid van deze modellen los te koppelen van traditionele vormen van expatriatioin , d.w.z. van de gesponserde plaatsing in het buitenland voor een beperkte termijn. Echte, moderne globale zakenomgevingen zijn van nature veranderlijk. Het strategisch onderzoek dat macro-organisatorische kwesties bij de internationalisering nu behandelt, benadrukt het management van kennis, structuur en hulpbronnen vanuit het perspectief van onzekerheid. Deze studie veronderstelt dat alle overplaatsingen van expatriates onderworpen zijn aan verwarring en verandering, maar tegelijkertijd ook een zekere orde bevatten. Dit verschilt van conventionele studies die aannemen dat overplaatsingen in principe georganiseerd zijn maar daarbij ook enige ongeorganiseerdheid vertonen. De studie biedt daarom een alternatief voor de lineaire theoretische modellen die gebruikt werden bij expatriation door het aanbieden en testen van een theoretisch perspectief , gebaseerd op een“sensemaking model”. Het hoofddoel van de studie is een antwoord te krijgen op de vraag of sensemaking elementen bij verrassing in expatriate situaties, gerelateerd zijn aan acculturation responses. Sensemaking is het proces dat plaats vindt wanneer een individu rationele, bewuste middelen gebruikt om te kunnen omgaan met de verwarring die ontstaat bij nieuwe situaties. De sensemaking theorie (Weick, 1995) beschouwt dat mensen handelen op basis van geprogrameerde draaiboeken. Bij nieuwe gebeurtenissen, speciaal wanneer deze overeenkomst vertonen met een eerdere ervaring vallen zij terug op deze draaiboeken als hulpbron om actie te bepalen. Soms kan zich een nieuwe toestand voordoen die niet overeenkomt met de draaiboeken van eerdere ervaringen, hetgeen resulteert in niet beantwoorde verwachtingen en verwarring over de overeenkomst van eerdere gebeurtenissen met de recente situatie. Dit is wat verrassing genoemd wordt. Sensemaking is het proces waarbij gebruikt gemaakt wordt van bewuste rationele overwegingen om de situatie te her-analiseren en orde te scheppen in deze verwarring en verrassing. Dit blijkt een concept te zijn dat een werkbaar kader vormt voor het bestuderen van de onzekerheid en de instabiele omgevingen die expatriates ontmoeten. Expatriates worden in deze studie gedefinieerd als ‘ mensen en families die internationaal verhuizen om een carriere op te bouwen’. Weick beschrijft (1995) zeven eigenschappen van sensemaking. Hij zegt dat het proces is: gebaseerd op de vorming van individule identiteit; retrospectief; actief met het bouwen van nieuwe omstandigheden; sociaal ; aanhoudend; gefocussed op en door aanknopingpunten; eerder gedreven door plausibilteit dan door nauwkeurigheid.. De studie geeft een duidelijk beeld van de werkelijke ervaringen van expatriates. Dit verklaart het belang van deze eigenschappen en de relevantie van sensemaking op dit gebied. Deze studie beschouwt hoe sensemaking wordt “getriggered” door de verrassingen, die inherent zijn aan expatriation. Vervolgens beschouwt het sensemakingelementen, dus die inputs die sensemaking bewerkstelligen, hierbij gebruikmakend van het werk van Louis (1980) bij de socialisatie van nieuwkomers. Louis somt vier belangrijke inputs op die betrekking hebben op het sensemaking proces. Deze zijn algemene persoonlijke kenmerken, ervaringen uit het verleden, invloed van anderen en plaatselijk beschikbare interpretative plannen. Deze studie stelt dat twee onderdelen; de sense of coherence en socio-culturele makelarij gebruikt kunnen worden om de sensemaking bij expatriation te beinvloeden . De sense of coherence vertegenwoordigd Louis’ algemene persoonlijke kenmerken en inputs van ervaringen uit het verleden, terwijl socio-culturele makelarij gebruikt wordt bij de invloed van anderen en plaatselijk beschikbare interpretative plannen. Het eerste onderdeel, Sense of coherence, wordt door Antonovsky beschreven als “een globale oriëntatie die de mate uitdrukt waarin men een doordringend, voortdurend doch dynamisch gevoel van zelfvertrouwen heeft , dat de interne en externe omgeving voorspelbaar zijn en dat dingen zullen uitwerken naar wat redelijkerwijs verwacht mag worden” (1987:19). Deze studie gebruikt Antonovsky’s wijdverbreide kwantitatieve schaal die drie componenten bevat: duidelijkheid, handelbaarheid en meaningfulness, bedoeld om de mate van coherentie te meten. In deze benadering dienen stressveroorzakers niet alleen in de context van “mitigators, buffers en moderators” gezien te worden maar ook als “motivators, movers” enzovoort. Het tweede sensemaking onderdeel is de Socio-culturele makelarij. De term 'cultuur makelaar' is hoofdzakelijk bekend op het gebied van antropologie om mensen te beschrijven die in staat zijn culturen te overbruggen en die in feite handelen als agenten van verandering. Makelaars in een expatriate situatie beseffen wat de strategieën van Louis (1980) in haar sensemaking model voorstellen. Als 'experts ter plaatse’ komen zij tussenbeide ten tijde van verrassing, hetgeen natuurlijk en vernieuwend is, om te helpen de situatie te verklaren, in plaats van te proberen om verassing te voorkomen. Zij kunnen de expatriate helpen de betekenis van de gebeurtenissen die zich ontvouwen te begrijpen. Omdat er geen bestaande maatstaf beschikbaar was heeft deze studie geprobeert een maatstaf van socio-culturele makelarij te construeren om te onderzoeken of dit element en de sense of coherence bij expatriation een acculturation respons zou kunnen bewerkstelligen. Reacties in termen van sensemaking zijn de stadia van het proces waarbij begrip actie beïnvloed heeft. Dit zijn de momenten waarbij interpretative plannen tot uitdrukking komen bij actie en houding. Gebruikmakend van een sensemaking model kan de expatriate de omstandigheden bij nieuwe ervaringen continue evalueren. Indien een bestaande interpretatie weerlegd wordt, is een herzien plan vereist. Op zijn beurt zal dit de acties beinvloeden. Bij gevolg kan dit er weer toe leiden dat zij hun tevredenheid met de huidige situatie herdefinieren en hun behoeften en verwachtingen opnieuw bepalen. Sensemaking leidt tot komplexe veranderingen in aanpassing en acculturation, niet alleeen omdat er meer informatie en inzicht komt en het leven gemakkelijker wordt, maar ook als antwoord op de betekenis die door de expatriate aan zulke stimuli wordt gegeven. Als dynamisch en vloeiend proces verschilt sensemaking van de manier waarop modellen van sociale leerprocessen en onzekerheidreductie vroeger met betrekking tot expatriation werden toegepast. Sensemaking betekend zowel een stijgende leercurve richting een ver ideaal doel en heeft betrekking op situaties waarbij alle vorige opgedane kennis door nieuwe input wordt vervangen. De meest erkende referentiekaders die beschikbaar zijn voor deze reacties of ‘uitkomsten’ zijn te vinden in de aanpassingsliteratuur als vergankelijke acculturation kaders.