Chronic Non-Specific Low Back Pain: Course and prognosis

Abstract

Chronische aspecifieke lage rugpijn wordt van aangenomen dat het een multifactoriële aandoening is, wat impliceert dat een aantal verschillende risicofactoren bijdragen aan de ontwikkeling en het aanhouden van de klachten. Bij aanvang van de klachten kunnen prognostische factoren mogelijk voorspellen wat de toekomstige koers is. Risicofactoren voor de ontwikkeling van chronische pijn (d.w.z. de overgang van acute tot chronische pijn) zijn goed gedocumenteerd in de literatuur. Echter, wanneer de pijn persistent wordt, is er minder kennis beschikbaar over de factoren voor toekomstige resultaten. Meer kennis over de prognostische factoren voor chronische klachten zal er toe lijden om patiënten beter te informeren en adviseren, ondersteuning te geven aan klinische beslissingen over de aard van de behandeling en het identificeren van patiënten met een risico op een slechte uitkomst.

Het doel van dit proefschrift was om het klinisch beloop van chronische aspecifieke lage rugpijn bij patiënten die verwezen zijn naar een revalidatiecentrum in tertiaire zorg, en om de prognostische factoren te identificeren voor herstel te beschrijven. Tevens is er gekeken naar de invloed van verschillende uitkomsten (rugpijn intensiteit, beperkingen, werk participatie, kwaliteit van leven en verwachte herstel van de patiënt) en statistische technieken voor de analyse voor het ontwikkelen van een prognostisch model. Deze studie omvatte 1.760 patiënten met chronische aspecifieke lage rug die een 2 maanden durende multidisciplinaire behandeling voltooide bij het revalidatie centrum Spine & Joint Centre te Rotterdam en werden gevolgd voor evaluaties bij 5 - en 12-maanden. Samengevat, het klinisch beloop van patiënten met chronische aspecifieke lage rugpijn die niet herstellen tijdens eerste en tweede lijn leek te verbeteren na een revalidatieprogramma, met slagingspercentages tot 60% bij 12-maanden follow-up, afhankelijk van de definitie van herstel. Jongere leeftijd, vrouw zijn, getrouwd of leven met een volwassene, lagere intensiteit van de pijn en beperkingen, een hogere kwaliteit van leven (fysiek en mentaal) en een hogere arbeidsparticipatie vergroot de kans om te herstellen.