Stelselherziening van de Nederlandse gezondheidszorg

‘‘De betekenis van (. . .) beleid voor de vormgeving van de gezondheidszorg is veel bescheidener dan verwacht zou mogen worden, terwijl de invloed van de beleidscondities veel groter is dan men zich bewust schijnt te zijn. Hoe overtuigend de doelrationaliteit van een ordeningsontwerp ook mag zijn, de beleidscondities maken een algehele invoering daarvan de facto onmogelijk’’, zo werd in 1987 geconstateerd in een beschouwing in dit tijdschrift naar aanleiding van het advies van de commissie Dekker. Twintig jaar later is de herordening van de Nederlandse gezondheidszorg, althans het curatieve deel hiervan, een feit. Is het toen fout gezien? Zijn de beleidscondities veranderd? Speelden er naast de beleidscondities nog andere factoren een rol? En is de invoering nu misschien toch minder omvattend dan gedacht?Voor een antwoord op deze vragen is het hervormingsbeleid van de achtereenvolgende bewindslieden op Volksgezondheid geanalyseerd aan de hand van een viertal kritische succesfactoren: technische-organisatorische, sociaal-economische, politieke en de toegepaste veranderstrategie. De slotsom is dat politieke factoren, en dan meer in het bijzonder de bestuurlijke condities, e´n de door de bewindspersoon gevoerde veranderstrategie een bepalende invloed hadden op het verloop van het hervormingsproces. Afgesloten wordt met een beschouwing over de betekenis van de uitkomsten van de analyse.