Erasmus MC: Jaarverslag 2006

Het Erasmus MC is een grote, complexe organisatie waar vanzelfsprekend wordt gewerkt met de meest moderne apparatuur en de nieuwste materialen. In een dergelijke omgeving waar de technologie zo'n belangrijke rol speelt in het dagelijks werk, loert het gevaar dat we de patiënt niet meer zien als persoon. We raken soms zelfs zó gebiologeerd door de ziekte, door het falende orgaan dat we vergeten oog te hebben voor wat de patiënt zelf beleeft. De patiënt die met zijn naasten probeert zijn ziekte te verwerken en voor de juiste hulp zijn weg moet vinden in ons universitair medisch centrum. Toch, wanneer ik aan wie dan ook in het Erasmus MC vraag: “Waarom ben je dokter geworden, waarom verpleegkundige, waarom onderzoeker?”, ik steevast het antwoord krijg: “Omdat ik iets betekenen wil voor mensen.” Deze passie zijn we soms een beetje kwijtgeraakt. En niet alleen in het Erasmus MC. Om het nóg beter te regelen voor de patiënt roepen maatschappij en politiek om transparantie, verantwoording, meten-is-weten, veiligheidsprocedures, prestatie-indicatoren en protocollen. Het is allemaal waar, het is allemaal nuttig en het is een hele goede ontwikkeling. In de zorg en als UMC’s moeten we aan de slag. En in het Erasmus MC zijn we er ook flink mee bezig. Dit jaarverslag is daar slechts één getuigenis van. Met trots kan ik bijvoorbeeld zeggen dat we het afgelopen jaar met succes een grote veranderingsoperatie in gang hebben gezet: Ruimte voor Nieuw. Doel hiervan is: meer kwaliteit, meer efficiency, meer reflectie op hoe we ons werk beter kunnen doen in de patiëntenzorg en 10 procent financiële ruimte voor innovaties. Eind 2008 zullen we die financiële ruimte gevonden hebben en zullen we efficiënter werken en meer kwaliteit leveren. Maar het blijven allemaal technocratische maatregelen. Het mag ons uiteindelijk niet afleiden van wat ons werkelijk beweegt: iets betekenen voor mensen. Daarom pleit ik ervoor dat we op zoek gaan naar onze passie, naar de menselijke maat. Om dat te bereiken is elke medewerker even belangrijk. We praten altijd over ketenzorg, maar zorg voor de keten zélf is minstens zo belangrijk. Ik ben ervan overtuigd dat we dit werk willen doen voor de patiënt, de student, samen met onze eigen collega’s. Dat wordt voor ons de grote uitdaging in de komende jaren! Als voorschot hierop treft u in dit jaarverslag portretten aan van gepassioneerde mensen uit onze organisatie. Mensen met passie voor hun vak maar vooral: met passie voor mensen.