de magie van moedervlekken

Het alledaagse kan iets magisch uitstralen. Neem een doodgewone moedervlek: “Op de rechterwang van mijn zus zit een bruine moedervlek ter grootte van een stuiver. Die vlek is magisch. Mannen komen naar haar toe en worden verliefd op alles rond de vlek, die eigenlijk het met honing gevulde hart van een bloem is,” aldus Manon Uphoff in het verhaal Brand. [1] Deze moedervlek, later veranderend van grootte en kleur als “een diertje dat van haar wang af wilde kruipen”, blijkt inderdaad een probaat lokmiddel voor het andere geslacht. Echter geen goed selectiecriterium want, evenmin als de borsten van de zus die “volmaakt” zijn; ze kiest uit de parade van gespierde, donkerharige, blonde, lange, korte, bebrilde en besnorde en naar haar lijf hongerende mannen, de drinkers, de snuivers, de verknipten.