Naar een duurzame visserij. Het Productschap Vis als facilitator?

De afgelopen jaren is er veel discussie over de noodzakelijkheid van een nieuwe balans tussen ecologische en economische waarden. Breed wordt erkend dat het tijd is om te zoeken naar nieuwe verhoudingen tussen deze, vaak strijdige, belangen (zie Weggeman, 2003). De visserij is één van de sectoren waarin deze discussie wordt gevoerd. Onder aanvoering van haar brancheorganisaties probeert de visserij de ‘vergroening’ van het visserijbeleid in een voor haar wenselijke richting te sturen. Het ministerie van Landbouw en de Europese Commissie trachten daarentegen de sector te stimuleren en zonodig te dwingen meer duurzame vormen van visserij te ontwikkelen. Het Productschap Vis heeft een lastige positie in deze discussie. Enerzijds behoort het de belangen van de sector te verdedigen, anderzijds moet het schap ook het algemeen belang behartigen. Het moet voortdurend inschatten wat het wel en niet kan, gegeven de opvattingen in de sector over wederzijdse domeinen en geëigende praktijken, ofwel de geldende institutionele verhoudingen. In dit artikel wil ik ingaan op de vraag hoe het schap invulling geeft aan zijn positie binnen deze spanningsvolle institutionele structuren.