Urbanization, Health and Inequality in the Developing World

Verstedelijking in ontwikkelingslanden leidt niet automatisch tot een betere volksgezondheid. Beleidsmakers in ontwikkelingslanden moeten zich bewust worden van het belang en noodzaak van stedelijke planning om de negatieve gezondheidseffecten van de immense verstedelijking om te buigen. Dat stelt Ellen Van de Poel in haar proefschrift ‘Urbanization, Health and Inequality in the Developing World’. Van de Poel promoveerde op donderdag 24 september 2009. Het aantal inwoners in steden neemt vooral in ontwikkelingslanden zeer snel toe en het is voorlopig nog onduidelijk welke gevolgen dit heeft voor de volksgezondheid. Van de Poel analyseerde databestanden van de Demographic and Health Surveys van 47 ontwikkelingslanden om de verbanden te bestuderen tussen verstedelijking, sterfte en ondervoeding bij kinderen. Daarnaast gebruikte ze data van de China Health and Nutrition Survey om de verbanden tussen verstedelijking en welvaartsziekten in China te onderzoeken. Ook wilde zij het algemene gezondheidseffect van de immense verstedelijking in China meten. Stadsbewoners zijn gemiddeld in een betere gezondheid dan mensen op het platteland, maar deze gemiddeldes verbergen grote ongelijkheden. Kinderen in arme gezinnen in steden, meestal geconcentreerd in sloppenwijken, hebben evenveel en soms zelfs meer kans op ondervoeding en sterfte dan kinderen in arme gezinnen op het platteland. Maar ook buiten de sloppenwijken kan verstedelijking de gezondheid schaden, bijvoorbeeld door milieuvervuiling en een veranderend eet- en leefpatroon. In China neemt met de gigantische urbanisatie, ook de prevalentie van welvaartsziektes zoals diabetes en hypertensie zeer snel toe, en verspreiden deze ziektes zich ook naar minder verstedelijkte gebieden. Beleidsmakers in ontwikkelingslanden moeten zich daarom realiseren dat tenzij verstedelijking gepaard gaat met een goed gepland ruimtelijk en sociaal beleid, dit proces de volksgezondheid niet ten goede zal komen. Ook moeten ze voorzichtig omspringen met het uitzetten van een gezondheidsbeleid op basis van vergelijkingen van gemiddelde gezondheid tussen verstedelijkte en landelijke gebieden. Het is belangrijk dat beleidsprogramma’s de steeds groter wordende arme stedelijke populaties niet langer over het hoofd zien.