De chirurgische behandeling van het ulcus duodeni : een vergelijkend onderzoek tussen de pariëtale celvagotomie en de stamvagotomie met antrectomie

De chirurgische behandeling van het ulcus duodeni is gedurende lange tijd gebaseerd geweest op klinische ervaringen, daar kennis van de pathofysiologie van het ulcus duodeni ontbrak. Ook nu is de etiologie nog steeds niet duidelijk, alhoewel bekend is dat bij het ontstaan van het ulcus duodeni de zuurproduktie een belangrijke rol speelt. Een beter inzicht in de etiologie samen met de behoefte zo min mogelijk de fysiologie te verstoren, hebben de laatste dertig jaar het aanzien van de maagchirurgie sterk veranderd. De subtotale maagresectie werd door vele chirurgen verlaten, de voorkeur werd gegeven aan vagotomie met drainage en nog later aan vagotomie met antrectomie. Ondanks aanvankelijk enthousiasme bleken de nieuwe procedures eveneens de fysiologie te verstoren, waardoor symptomen zoals dumping, een vol gevoel, overgeven en diarree bij ongeveer twintig percent van de patienten ontstonden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de parietale lvagotomie*, een operatie waarbij slechts de vezels van de nervus vagus naar het zuurvormende gedeelte van de maag worden doorsneden, in korte tijd een grote populariteit verwierf. De eerste resultaten (Johnston e.a. 1970, Amdrup e.a. 1970) waren veelbelovend. De operatie genas het ulcus duodeni zonder andere symptomen te veroorzaken. Voorkeur voor een bepaalde operatie mag echter slechts met recht worden uitgesproken indien de nperatie in een vergelijkend onderzoek is getoetst (Goligher 1970).