De bloedsomloop door de nieren bij essentiële hypertensie

De nier neemt een sleutelpositie in bij de volumeregulatie in het menselijk lichaam. Door de uitscheiding van water en zout aan de omstandigheden aan te passen, kunnen dreigende veranderingen van het extracellulaire volume worden voorkomen. De vullingsgraad van een systeem bepaalt in hoge mate de daarin heersende druk. Vergroting van het extracellulaire volume zal mogelijk een rol kunnen spelen bij het ontstaan van bloeddrukverhoging. Onmisbaar in deze voorstelling van zaken is het optreden van water- en zoutretentie door de nier. Bij de volumeregulatie lijkt er in de nier een regionale taakverdeling te bestaan. De nefronen in de buitenste nierschors zouden vooral van betekenis zijn voor de water- en zoutuitscheiding, terwijl de juxtamedullaire nefronen door de lange lissen van Henle meer geschikt zijn voor volumeretentie. De nier kan ook als endocrien orgaan bij de regulering van de bloeddruk betrokken zijn. Door productie van renine wordt angiotensine !I vrijgemaakt. Dit peptide is de sterkst bloeddrukverhogende stof bekend in de fysiologie. Het renine-angiotensine systeem is door het stimuleren van de aldosteronproductie nauw verbonden met de volumeregulatie. Vele gegevens wijzen op het bestaan van een wisselwerking tussen het renine-angiotensine systeem en de haemodynamische verhoudingen in de nier. Terwijl de renineproductie vooral plaats vindt in de buitenste nierschors, wordt in het niermerg prostaglandine A2 gemaakt, een stof met bloeddrukverlagende eigenschappen.