Herstelrecht en civilisering van de strafrechtspleging

Wordt de strafrechtspleging steeds onbeschaafder en waardoor zou dat komen? Houdt de tendentiële verruwing van het strafrechtelijk ‘bedrijf’ verband met die aanduiding van de institutie van het strafrecht, waarin instrumentele doelmatigheid prevaleert boven waarde-expressie en hoe? Als er sprake lijkt te zijn van een zekere tendens tot decivilisering, in hoeverre en hoe kan het hanteren van herstelrecht dan een bijdrage leveren aan een ommekeer naar meer beschaving in de strafrechtspleging? Kan (her-)beschaving van het strafrecht door inzet van herstelrechtelijke praktijken ook bijdragen aan doelmatigheid? Dit zijn de vragen die in deze bijdrage zullen worden verkend in een poging de intuïtie uit te werken, dat het herstelrecht een beschavingsbeweging voor het strafrecht zou kunnen zijn