Een veel gebruikte methode ter bepaling van het hartminuutvolume tijdens fysiologische experimenten en in klinische toepassingen is de indicator-dilutiemethode. De procedure die meestal wordt uitgevoerd om voor recirculatie van indicatordeeltjes te corrigeren is de semilogarithmische extrapolatie van het afdalende been van de indicator-dilutiecurve. Hierover merkte Wise in 1975 op: "This custom bas persistea a remarkably long time. Physical interpretations of this exponentlal have long been abandoned - even so, one gets the impression that neither applied mathematicians or statisticians have ever been consulted in this field. l"le would surely all agree that this estimate of the cardiac output is needlessly inaccurate because too little of the observed primary curve is used and because we do not know when the secondary distribution begins". Ook Norwjch (1977) onderstreepte de wenselijkheid om alle meetwaarden van de curve aan te passen aan een adequaat model. Hij stelde: "My own preferenee is for a random walk function because it bas at least some physical basis and bas been tested experimentally fora number of indicators". Uit het bovenstaande vloeit de vraag voort of random walk (diffusie met drif~ functies een praktisch toepasbare benadering vormen voor de analyse van indicator-dilutiecurven. Deze vraag is de kern van het hier gepresent~erdeonderzoek. Bovendien werd een onderzoek ingesteld naar specifieke toepassingsgebieden. Ook werd een analyse verricht van de functieparameters waarbij werd- nagegaan of deze relevante informatie kunnen verschaffen over de fysiologische eigenschappen van het onderzochte deel van het circulatiesysteem.

, ,
A. Versprille (Adrian)
Erasmus University Rotterdam
hdl.handle.net/1765/31432
Erasmus MC: University Medical Center Rotterdam

Bogaard, J. (1980, May 7). Interpretatie van indicator-verdunningscurven met behulp van een random walk model. Retrieved from http://hdl.handle.net/1765/31432