Een prospectief onderzoek naar de mate van angstloochening en de invloed van begeleiding bij kunstnierpatiënten

Onderzoek over de psychische reacties van kunstnierpatiënten kan inzicht geven in de mechanismen die een rol spelen bij de aanpassing aan chronische ziekte. De kunstnierbehandeling, in feite een resultaat van de ontdekking van de colloïdchemie, kan pas sinds 1960 gedurende lange tijd mensen zonder eigen nierfunctie in leven houden. Het opzien dat dit "kunstorgaan" aanvankelijk baarde met zijn effect: een mens in leven gehouden door een machine, gaf aanleiding tot vele publicaties over de psychische reacties van kunstnierpatiënten. Hoewel deze specifieke belangstelling weer wat is getaand, blijft de aanpassing van personen aan omvangrijke medische bemoeienis toch een belangwekkend onderwerp. In het kader van algemeen onderzoek naar psychosomatische reacties maakt het onderzoek naar psychische reacties van kunstnierpatiënten deel uit van veelzijdige naspeuringen zoals bij operatiepatiënten (vaak specifiek bij hartoperaties), ziektes van emotioneel beladen organen (vooral hartinfarct), bij onderzoek naar de samenhang tussen karakterstructuur en ziekte (wederom hartinfarct), bij onderzoek naar de samenhang tussen ernstig persoonlijk verlies en het later optreden van ernstige ziekte (borstkanker bijvoorbeeld). Bij de discussies in de literatuur over de rol van de mechanismen die de psychische aanpassing bij ernstig somatisch lijden bevorderen of belemmeren, blijft het effect van loochening (denial) omstreden.