De behandeling van schouder- en elleboogsaandoeningen volgens de richtlijnen van Cyriax: een vergelijkend onderzoek in de huisartsenpraktijk

Klachten van het bewegingsapparaat komen veelvuldig voor, de huisarts wordt er op zijn spreekuur dagelijks mee geconfronteerd (Oliemans, EPOZ). Dergelijke klachten, veelal aandoeningen van de weke delen, kunnen op verschillende manieren worden benaderd. Men kan alleen afgaan op de lokalisatie van de pijn en daarop de therapie afstemmen, men kan ook tot een uitgebreid bewegingsonderzoek van het getroffen lichaamsdeel overgaan. Enerzijds zijn er "therapeuten" die alle klachten denken te kunnen terugvoeren op een slecht funktioneren van de wervelkolom (Sickesz), anderen zien het lichaam als één geheel en analyseren "inter- en intra-individuele verschillen in asymmetrie van vorm en funktie van het bewegingsapparaat bij funktiestoringen" (methode van der Bijl). In de geneeskunde wordt een nauwkeurig onderzoek van het bewegingsapparaat zelden volgens een vaste systematiek toegepast. Velen onderzoeken de patient naar eigen inzicht, waardoor een grote variëteit ontstaat. De vele vormen van therapie zijn een afspiegeling van even zovele vormen van diagnostiek. De Engelse arts James cyriax, die zich orthopaedic physician noemde, ontwikkelde strakke onderzoeksschema's en deed deze volgen door therapie richtlijnen. Hij beweerde op deze wijze te kunnen komen tot een zeer exakte diagnostiek, die het mogelijk maakt ook veel gerichter te behandelen. Dit zou leiden tot een hoger genezingspercentage en een sneller effekt van de behandeling. Na het bijwonen van een door hem geleide cursusweek in 1977, raakte ik enthousiast over de mogelijkheden die zijn adviezen voor onderzoek en behandeling van weke delen problematiek van het bewegingsapparaat mij boden. Naarmate ik mij meer in de stof verdiepte en mijn kennis toepaste, maakte het enthousiasme over het nieuwe en de resultaten die ermee werden geboekt, geleidelijk plaats voor twijfel; twijfel over de werkelijke waarde van deze benadering, over de effektiviteit van de therapie en over de bewering dat fijnere c.q. exaktere diagnostiek leidt tot snellere genezing. Deze twijfel kan in de volgende vragen worden samengevat. Levert Cyriax' manier van diagnostiek een werkelijke bijdrage tot een beter resultaat van behandeling van klachten van het bewegingsapparaat? Heeft de therapie, zoals door hem wordt voorgesteld, wezenlijke voordelen boven de tot nu toe gebruikelijke vormen van behandeling?