Hora Est: Proefschriften van huisartsen 1900-1995

Nu de huisartsgeneeskunde al meer dan vijfentwintig jaar geleden een universitaire discipline is geworden, is het moeilijk zich voor te stellen waarom dat pas zo laat het geval was. Meer dan honderd jaar nadat door de wetten van Thorbecke het begrip arts zijn intrede deed - in 1865 - werd het woord huisarts de officiële benaming yoor een beroep dat eigenlijk allang vóór 1865 bestond.' Tussen 1865 en 1975 studeerde men voor arts en dat betekende studeren voor huisarts. Tussen 1957 - met de oprichting van het Nederlands Huisartsen Genootschap - cn1974 - met de stichting vall huisartseninstituten aan alle Nederlandse Universiteiten - ontstond het officieel geregistreerde beroep huisarts met een specifieke beroepsopleiding en werd de huisartsgeneeskunde een erkende wetenschap met universitair onderwijs en onderzoek.2 Dat huisartsen ook onderzoekers konden zijn, is pas laat tot de universitaire geneeskunde doorgedrongen. Van enige stimulans was van die kant dan ook nauwelijks sprake. Misschien ook daarom hielden huisartsen zich vóór Wereldoorlog IJ zo zelden met wetenschappelijk onderzoek bezig. En als het al gebeurde dan was dat incidenteel en een strikt persoonlijke zaak. Een huisarts was practicus, paste de wetenschap toe, en dat was al meer dan genoeg. In het Maandblad vall de Nederlmzdsche Vereeniging van huisartsen, uitgegeven door het 'Comité voor medische beroepsbelangen', dat van 1926-1940 uitkwam, zal men vergeefs naar een bijdrage over wetenschappelijk onderzoek zoeken.3 In de grote vragenrubriek in dit blad, dat bijna vijftien jaar lang uitkwam, komen problemen bij het doen van wetenschappelijk onderzoek ook niet ter sprake. Klaarblijkelijk werden de huisartsen niet betrokken bij de wetenschappelijke ontwikkeling van de geneeskunde. Dat is tegenwoordig anders. Hoe - op welke wijze - heeft deze verandering plaatsgevonden?