Humanisme na Heidegger

Mijn onderzoek richt zich op het werk van Heidegger in de periode 1919-1927. Het humanisme dat ik hieruit distilleer, breekt met het heersende humanisme én met de gangbare secundaire literatuur over Heidegger. Bovendien reikt het verder dan de humanistische analyse die Heidegger zelf ooit wilde geven. Aan de hand van een nauwkeurige lezing van de voorgenoemde periode wordt de argumentatie zodanig opgebouwd dat de opening tot een ander-s humanisme naar voren komt. Zo een ander-s humanisme verzet zich tegen de afwijzing van een Daseinsanalyse. Dit ander-s humanisme ziet daarentegen in de Daseinsanalyse de mogelijkheid een humanisme uit te bouwen dat recht doet aan de mens, zijn omgeving en de rol die de mens in dit geheel speelt. Humanisme wordt zo een vastberaden bevraging van de humanistische attitude. Het hermeneutisch denken blijkt hier een weldadige voedingsbodem voor een humanisme dat uitgaat van een voortdurende wisselwerking tussen mens en wereld. Op die manier biedt het een alternatief voor een rationeel én religieus dogmatisch denken. De stichtende Verlichtingsidee wordt op die manier genuanceerd. Verwevenheid, facticiteit en vastbeslotenheid blijken kernwoorden van een ander-s humanisme – woorden die de kernbegrippen autonomie, paternalisme, empirie, multiculturaliteit en hulpverlening herschrijven.